کشف قدیمی ترین شواهد از اسب سواری در دنیا در گور های باستانی 5 هزار ساله - وبلاگ حسابی

به گزارش وبلاگ حسابی، باستان شناسان می گویند بقایای اسکلت هایی را در گورپشته های باستانی متعلق به فرهنگ گورچالی در بلغارستان، رومانی و مجارستان یافته اند که نشان می دهد شماری از انسان های عصر نوسنگی به سوارکاری می پرداخته اند.

به گزارش یورونیوز، اولین شواهد اهلی شدن اسب که تا کنون یافت شده است به 5 هزار و 500 سال پیش بازمی گردد. این در حالی است که قدیمی ترین ارابه های اسب پیداشده به حدود 4 هزار سال پیش تعلق دارند.

تیمی از دانشمندان برای این تحقیق بقایای پنج تن از مردمان فرهنگ یامنا را که در رومانی، بلغارستان و مجارستان یافت شده اند، مورد تجزیه و تحلیل علمی قرار دادند. این مردمان گروهی از دامداران استپی بودند که در دوره نوسنگی در نواحی شمال دریای سیاه و دریای خزر زندگی می کردند و در دفن مردگان خود از فرهنگ گورچالی تبعیت می کردند.

خصیصه اصلی فرهنگ گورچالی، که از سده های 36 تا 23 پیش از میلاد ادامه داشت، خاک سپاری مردگان در چاله هایی در گورخانه ها به حالت طاق باز با زانو های خمیده بوده است. پیشتر مطالعات نشان داده بودند که بخشی از زندگی بشر امروزی در ده هزار سال پیش از آمیختگی ژنتیکی و توسعه فرهنگ یامنا در نقطه اتصال جنوب شرق اروپا به آسیا تاثیر پذیرفته است.

در پژوهش تازه بعلاوه بیش از 200 اسکلت متعلق به 39 مکان باستانی در سراسر جنوب شرقی اروپا را که قبلاً مورد مطالعه قرار گرفته بود، تحت آنالیز مجدد قرار گرفتند.

دانشمندان می گویند پنج اسکلت یامنا، همراه با 19 اسکلت دیگر از نمونه بزرگتر، نشانه هایی از اسب سواری را نشان می دهند. این نشانه ها شامل تغییر در شکل حفره های ران، آسیب به مهره ها در نتیجه بالا و پایین رفتن مستمر ناشی از نشستن پشت اسب، محل های خاص اتصال عضلانی در پا ها و بعلاوه صدمات ناشی از افتادن، لگد زدن یا گاز گرفتن اسب ها بوده است.

مارتین تراتمن، انسان شناس زیستی در دانشگاه هلسینکی فنلاند و نویسنده ارشد این مطالعه، در این باره می گوید: اسکلت ها هیچ تغییر فرم کلی را نشان نمی دهند، آنچه مشاهده می گردد تغییرات کوچک به منظور سازگار شدن بدن با شرایط تازه و آسیب های جزئی مفصلی است. در مجموع افراد فرهنگ یامنا از شرایط سلامتی فوق العاده خوبی برخوردار بوده اند.

تراتمن اضافه نمود: این علائم فیزیولوژیکی که نشان از اسب سواری دارند، نظیر علائم کشیدگی اسکلتی عضلانی و تحلیل مفاصل، باعث نمی گردد که افراد در زندگی متفاوت به نظر برسند. در واقع شما نمی توانید تفاوت یک فرد گاوچران با یک فرد عادی را تنها از نحوه راه رفتنش تشخیص دهید.

باستان شناسان پیشتر با تحقیق روی بقایای اسب های یافت شده در جنوب شرق اروپا نوع حیواناتی را که انسان های باستانی سوار می شدند تعیین نموده بودند. دکتر تراتمن در این باره می گوید: این اسب ها البته به نوعی اسب وحشی منقرض شده نزدیکتر بودند. آن ها شبیه به اسب های شوالسکی بودند یعنی تنومند، با سینه های ستبر و گردن قوی و مقدار ای کوچک مایل به میانه. اسب های جنگی قرون وسطایی در اروپا تقریبا شکل مشابهی داشتند.

اسب سواری در میان انسان ها در عصر برنز رواج داشته

محققان می گویند از آنجا که وسایل مرتبط با سوارکاری از مواد پوسیدنی ساخته می شدند (نظیر طناب های از جنس الیاف و قطعات چوبی) و با گذر زمان از بین رفته اند، در نتیجه آنالیز آثار سوارکاری بر بقایای اسکلت های انسانی می تواند مفید تر از کنکاش در بقایای اسب ها و فرهنگ مرتبط با آن ها باشد.

دیوید آنتونی، انسان شناس در دانشگاه هاروارد، می گوید: در گورستان های دوران نوسنگی که در استپ ها واقع شده اند، گاه اسب ها هم رده با گوسفندان و گاو ها در کنار انسان دفن شده اند و گرز های سنگی تراشیده شده به شکل سر اسب قابل رویت هستند.

قربانی کردن دام نظیر گوسفند، خوک، بز و اسب در آئین های خاکسپاری فرهنگ یامنا رواج داشته است. پیشتر شواهدی از زنده به گور شدن اسب ها در کنار انسان ها در عصر آهن به دست آمده بود.

دانشمندان می گویند حضور اسب ها در فرهنگ یامنا و تعیین کردن مقدار گستردگی آن می تواند به شرح مسئله مهاجرت انسان های باستانی در عصر نوسنگی یاری کند. بعلاوه آزمایشات دی ان ای در زمینه مطالعه اهلی سازی اسب ها می تواند به ما یاری کند تا متوجه شویم اسب های وحشی مدرن چگونه از نسل اسب های باستانی به وجود آمده اند.