ستاره ها چقدر از هم فاصله دارند؟ - وبلاگ حسابی

به گزارش وبلاگ حسابی، به گفته رصدخانه ملی رادیو نجوم، میانگین فاصله بین دو ستاره در کهکشان راه شیری حدود 5 سال نوری یا 29 تریلیون مایل یعنی چیزی حدود 47 تریلیون کیلومتر است. با این حال، چشم انسان واقعاً این فاصله را نمی بیند. نمای آسمان شب ما فقط یک عکس فوری دوبعدی از درخشان ترین ستارگان است. یک ستاره مرئی ممکن است در واقع دو ستاره به هم متصل باشند، و ستارگان منفرد در یک صورت فلکی ممکن است بسیار دورتر از آنچه به نظر می رسند از هم فاصله داشته باشند.

به گزارش خبرآنلاین، آنا روزن، اخترفیزیکدان و استادیار دانشگاه ایالتی سن دیگو، گفت: هرگز به صورت فلکی اعتماد نکنید. اگر دو ستاره را در کنار یکدیگر در آسمان ببینید، این یک طرح دو بعدی است. شما نمی دانید که آیا آن ها واقعاً در کنار یکدیگر هستند یا خیر.

فاصله بین ستاره ها به طور قابل توجهی فرق دارد. طبق گفته ناسا، خورشید حدود 4.25 سال نوری یعنی 25 تریلیون مایل یا 40 تریلیون کیلومتر از نزدیکترین همسایه ستاره ای خود، پروکسیما قنطورس، فاصله دارد. از سوی دیگر، پروکسیما قنطورس، یکی از سه ستاره یک منظومه است و فقط یک پنجم سال نوری از نزدیکترین همسایگان خود فاصله دارد.

منظومه قنطورس نشان می دهد که فاصله میانه بین ستاره ها در سراسر کهکشان تصویر کاملی از توزیع ستاره ها را نشان نمی دهد، که در طول زمان نیز تغییر می نماید. روزن گفت: اگر نگاه دقیق تری بیندازید و تلسکوپ ها را به سمت این منطقه ها در سنین مختلف تکاملی نشانه گیری کنید، کار پیچیده تر می گردد.

ستاره ها حرکت می نمایند. اگرچه ما آنقدر دور هستیم که چشم هایمان نتواند حرکت ستاره ها را دنبال کند.

Jos de Bruijne، ستاره شناس آژانس فضایی اروپا، گفت: همه ستارگان بسیار ساکن به نظر می رسند، اما اگر بتوانید در هزاره ها سفر کنید، در واقع خواهید دید که شکل صورت های فلکی به آرامی تغییر می نماید.

درک فعلی محققان این است که بیشتر ستارگان در محیط های خوشه ای نسبتاً نزدیک به یکدیگر متولد می شوند، اما با گذشت زمان، تأثیرات خارجی در فضا، مانند میدان گرانشی کلی کهکشان، می تواند باعث گردد که ستاره ها به آرامی پراکنده شوند.

کشش گرانشی قوی کهکشان راه شیری معمولاً از دور شدن بیش از حد ستاره ها جلوگیری می نماید و کهکشان ما از این نظر تنها نیست. دی بروژن اعلام کرد که فاصله میانه بین ستارگان در کهکشان راه شیری 5 سال نوری است. با این حال، بعضی از ستاره ها می توانند از کهکشان های خانه خود و همسایگان ستاره ای خود فرار نمایند و فاصله بگیرند.

ستارگانی که با سرعت کافی شتاب می گیرند، از کشش گرانشی کهکشان خود رها می شوند. مکانیسمی برای این اتفاق در کهکشان راه شیری نیز وجود دارد که شامل سیاهچاله غول پیکر در قلب کهکشان ما می گردد. این غول کیهانی با نام Sagittarius A*، چهار میلیون برابر جرم خورشید است.

دی بروژن می گوید: اگر ستاره ای از نزدیکی آن سیاهچاله عبور کند، بلعیده نمی گردد، اما به شدت شتاب می گیرد و در سرعت خود نوعی شتاب تیرکمان مانند را دریافت خواهد نمود. ستاره هایی که تحت این یا روش دیگر شتاب قرار می گیرند به آرامی کهکشان را ترک خواهند کرد و پس از بیرون آمدن، ممکن است به تنهایی در فضای خالی بین کهکشان ها که می توانند میلیون ها سال نوری امتداد داشته باشند، حرکت نمایند.