از جمع کردن ضایعات تا قهرمانی المپیک - وبلاگ حسابی

به گزارش وبلاگ حسابی، مسعود رستگار جودوکار تیم ملی کم شنوایان و ناشنوایان است که از سال 2015 به عضویت تیم ملی جودو کم شنوایان و ناشنوایان در آمد و تا به امروز پیروز به کسب مدال های رنگارنگ شده است. او در سال 2017 و 2021 صاحب مدال برنز شد و در مسابقات جهانی 2021 فرانسه هم پیروز به تکرار مدال برنز المپیک خود شد. مسعود رستگار کارش دستفروشی میوه در خیابان های کرمانشاه است و در کنار کار پر مشغله همیشه ورزش می کند و تلاش می کند تا همیشه پرچم 3 رنگ کشور عزیزمان ایران در میادین بین المللی به اهتزاز در بیاید. مصاحبه متفاوت با این قهرمان ورزشی را در ادامه می خوانید:

ماجرای کار کردنت از کجا شروع شد؟

زمانی که ورزش را شروع کردم برای گذراندن امرار معاش خودم کار می کردم. کارم هم جمع کردن ضایعات بود و وقتی هم که برای تمرین به باشگاه می رفتم چرخ جمع آوری ضایعات خودم را پشت در باشگاه می گذاشتم و وارد باشگاه می شدم. مربی آن روز های من که امیری نام داشت به خوبی بر شرایط زندگی و اتفاقات زندگی من اشراف داشت و می دانست که برای هزینه باشگاه و خرج خانه ضایعات جمع می کنم. پس از گذشت چند سال که به عضویت تیم ملی در آمدم با هر محدودیت و هر شکلی که بود خود را به تمرینات تیم ملی می رساندم، چرا که زحمت کشیده بودند تا به تیم ملی برسم. هیچ وقت یادم نمی رود اولین تورنمتی هم که شرکت کردم بازی های آسیایی کم شنوایان و ناشنوایان چین تایپه بود

چه شد که تصمیم گرفتی شغل خودت را تغییر بدهی؟

بعد از مسابقات آسیایی چین تایپه بیشتر دوستان و مربیانم به من گفتند کاری که می کنی زشت است و در شأن تو نیست. من هم شغلم را از جمع کردن ضایعات به میوه فروشی تغییر دادم و تا به امروز هم راضی هستم و خدا رو شکر می کنم که کاری دارم و می توانم در آمدی داشته باشم. از کسی دلخوری ندارم، وقتی در شهر کرمانشاه که شهر خود من است برای مسئولین فرقی نمی کند چه کسی ورزشکار است و چه کسی قهرمان. نمی توانم از کسی دلخور باشم. شما نگاه کنید ورزشکارانی که کرمانشاهی هستند و پیروز بودند از این شهر کوچ کرده و رفته اند، پس انتظار داشتن از مسئولین این شهر خام خیالی است.

چه شد که بیشتر وقتت را برای کار کردن صرف کردی تا ورزش؟

از زمانی که پدرم مریض شد مسئولیتم بیشتر شد چرا که هم خانه ما اجاره ای بود و هم پدرم مریض بود و هم خرج خواهران و برادران خودم را باید می دادم، همه این اتفاق دست در دست هم داد تا من یک روز هم بیکار نباشم تا بتوانم خرج خانواده را بدهم. جالب ترین موضوع این است که برای رفت و آمدم به شهر های مختلف برای اردو های تیم ملی هم از همین راه امرار معاش می کنم.

آیا از فدراسیون کم شنوایان و ناشنوایان انتظاراتی هم داری؟

فدراسیون کم شنوایان و ناشنوایان یک فدراسیونی است که چندین رشته ورزشی را تحت پوشش دارد و هر رشته ورزشکاران بسیاری را نیز دارد. وقتی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به این فدراسیون توجهی نمی کند ما ورزشکاران باید چه انتظاری از فدراسیون داشته باشیم؟ فدراسیون تحت همه شرایط سخت و محدودیت هایی که داشته است از ورزشکاران حمایت کرده است تا بتوانیم در مسابقات عملکرد خوبی را داشته باشیم و مدل های خوش رنگی را نیز به دست آوریم. فدراسیون هر چه در توان دارد برای ورزشکاران می گذارد این مسئولان بالا دستی هستند که توجهی به ما کم شنوایان و ناشنوایان ندارند.

مسئولین چندباری قول استخدام ورزشکاران قهرمان معلول را داده اند، آیا پیگیری کردی؟

مسئولین بار ها به ما وعده استخدام و بهبود شرایط شغلی داده اند، اما همواره در حد حرف بوده است و من در شهر خودم حتی با توجه به قول مسئولین اقداماتی را انجام دادم، ولی انگار کسی ما را قبول ندارد. ما هم گناهی نداریم و تنها چیزی که بدون خواسته ما به ما تعلق گرفته کم شنوایی بوده که فکر نکنم چیزی باشد که مسئولین تا ما را می بینند فرار می کنند. با همه این اتفاقات من دست از ورزش خودم نخواهم کشید تا برای کسب مدال و شادی ملت ایران که آب و خاک همه ما است تلاش خواهم کرد.

برخورد مردم با قهرمان المپیک کم شنوایان و ناشنوایان چطور است؟

مردم همواره به ما ورزشکاران لطف داشتند و برعکس همه مسئولین همواره ما را شرمنده کردند و نشان دادند که قهرمان های خود را دوست دارند. مردم احترام زیادی برای ما ورزشکاران قائل هستند و همواره محبت آن ها برای ما روحیه و دل گرمی بوده است تا بتوانیم در آینده باز هم بدرخشیم و مدال های رنگارنگ بیشتری را کسب کنیم.

تا حالا شده حرفایی زده بشه که تو را ناراحت کنه؟

گاهی بعضی صحبت ها ما را اذیت و ناراحت می کند. حتی شده شنیده ام که می گویند مسعود رستگار میوه فروشی نمی کند و به دروغ گفته است و که این کار را می کند، اما چیزی جز واقعیت نیست من اگر در جایی استخدام بودم و ماهیانه در آمدی داشتم مطمئن باشید بیشتر وقتم را برای ورزشم می گذاشتم تا در مسابقات به جای برنز طلا بگیرم. اگر واقعا من مسعود رستگار شغل دولتی دارم و استخدام ارگانی هستم اعلام کنند تا خود من هم بدانم.

خواسته مسعود رستگار از مسئولین ورزش کشور چیست؟

من از مسئولین می خواهم به ما هم توجه کنند مگر فرق بین منه کم شنوا و یک آدم عادی در چیست؟ آن ها هم ورزش می کنند و در مسابقات مدال کسب می کنند، ما هم تمرین می کنیم و تلاش می کنیم تا در مسابقات خوش رنگترین مدال ها را به دست آوریم. ما معلولیت داریم، اما معلولیت هیچ گاه محدودیت نبوده است و همواره برای پرچم ایران تلاش کرده ایم. تنها انتظار ما از مسئولین این است که در این شرایط سخت افتصادی حواسشان به ما معلولین هم باشد تا بتوانیم شرایط بهتری را داشته باشیم.

ورزشکاران عادی در مسابقات المپیک توکیو شرکت کردند و هر کسی مدال گرفت پاداش خوبی را هم به او دادند. ما هم در المپیک برزیل شرکت کردیم و مدال های خوشرنگی هم کسب کردیم، اما یک سوم پاداش ورزشکارانی عادی به ما تعلق گرفت که آن را هم تا به امروز به ورزشکاران نداده اند. این ها همه فرق هایی است که بین ورزشکاران عادی و معلول گذاشته می شود. در مسابقات آن ها تلاش می کنند تا پرچم ایران بالا رود ما هم تلاش می کنیم پرچم کشورمان بالا رود فرقی که می گذارند در چیست؟ امیدوارم مسئولین فکر درستی در این خصوص کنند و ما معلولین را دریابند.